زندگی روی خط تعادل

چندین و چند باره که با خودم قرار چهل روز می ذارم تا نفسم را تربیت کنم. اما هر بار بعد از یک هفته، ده روز ، یک ماه خلاصه اتفاقی می افته و من از بایدهایی که گذاشتم عبور می کنم.

خیلی غمگین بودم امروز می گفتم این همه تلاش این همه سعی آخه کجای کارم غلطه..............

به چند تا نتیجه رسیدم. اول اینکه اگر با خودم قراری می ذارم باید حتما بهش اعتقاد داشته باشم. حتما برام انجام دادنش مهم باشه و پشت گوش نندازمش.

دوم اینکه رسیدن به هدفهای معنوی یک نقطه نیست که یه روز برسیم و بگیم خوب دیگه تموم شد. دوستی  به من گفت همیشه باید رفت هیچ وقت اون نقطه رسیدنی نیست.

خیلی قشنگ گفت این باعث شد دست از ناامیدی بردارم و بدونم هر بار که اشتباه می کنم باز هم بلند شم و ادامه بدم. حتما به عقب نگاه کنم و درس بگیرم. اما ناامید نشم و نخوام یهو ضربتی عوض بشم. کم کم آدم تغییر می کنه اما فقط باید سعی کنه تثبیتش کنه و مهمترین اون ایمان و امید به خداست. این دو تا که وقتی ضعیف و کم رنگ می شه آدمها خیلی اذیت می شن.